The Krakow Connection
Voorbijgaande zomerverhalen
Het was de tijd dat de warme zomerdagen geleidelijk overgingen in frissere nazomerse tijden vooraleer de herfst zou toeslaan. Dat de ochtenden een andere geur kregen alsof de wind van ergens anders kwam met meer zuurstof alsof de lucht meer puurheid bevatte. Hij struinde wat rond met heimwee in zijn gemoed zoals altijd wanneer hij zijn geluk niet kon delen met iemand. Hij stapte de boekenwinkel naar binnen maar deze keer niet om er rond te snuffelen tussen de boeken. Helemaal achteraan de winkel was er namelijk een deur, een uitgang die uitkwam op een patio. Een binnenplaats die een terras was van Café Czekolada. Je kon er heerlijke koffie en taart krijgen en natuurlijk warme chocolademelk. Hij nestelde zich in een hoekje waar hij rustig kon genieten van de omgeving. Zonde dat hij hier alleen zat. Vanuit zijn plekje keek hij timide rond met diep in hem de weltschmerz die hem zo weemoedig maakte en hij krabbelde wat woordjes in zijn moleskineboekje.
“Ik loop verloren in de overvloed van het dagelijkse ingewikkelde leven die mij voortdurend onrustig maakt omdat zo veel moet, zo veel kan, zo veel keuzes. Te veel in een mensenleven. Ik soes verder, ik dobber voort. Ik lanterfanter maar, zo doelloos, alleen maar verder gaan, voortgaan alleen.
Kleine tekstjes in mooie woorden verpakt, oorstrelend gefluister, een zachte aanraking en verstrengelde vingers. Vluchtige gevoelens zo ijl weggevlogen met de wind die je nooit kon pakken. Starend nietszeggend als die vluchtigheid je beroerde en je nog steeds afvragen wat liefde is. En als de rozen weer zijn uitgebloeid en de zomergeuren slechts een vleugje herinnering zijn komt weer de donkerte die je twijfels brengt. De tijd verbleekt de zelfgeschreven woorden en men vergeet wat je schreef. Memories, diep gekoesterd, enkel herinneringen voor jezelf, de rest is je al lang vergeten”.
Gedachten die afdwaalden in stilzwijgende dagdromen. Er passeerde een vleugje parfum langs hem die aarzelend bleef hangen in de lucht. Hij keek van waar het kwam en hij zag iemand glimlachen als hij haar opmerkte. Een schuchtere ontmoeting van voorbijgaande aard, het parfum loste op in andere geuren en zij was verdwenen.
Paradise Kortrijk
Station Ronse
Een kattebelletje van een beeldenplukker
“Ben je gelukkig ?” vraag je me. Wie stelt nu zo een vraag denk ik meteen. Een vraag zonder echt een antwoord. Wie is er gelukkig, echt gelukkig in zijn leven en wie is ongelukkig of ergens tussenin.
“Ik weet het niet” antwoord ik oprecht.
“ ’t Is al jaren dat ik stilsta, dat ik mijn leven heb geparkeerd. Ken je dat gevoel, je stopt ergens onderweg op je reis, voor eventjes dacht je, even een tussenstop maken voor je verder gaat. Ondertussen sta ik al jaren efkes geparkeerd, ergens onderweg in mijn leven. Mijn tijd staat stil in deze razendsnelle race van het leven. Ik ben ongelukkig gelukkig.”
“Schrijf me nog eens een handgeschreven brief of kaartje, stuur me een kattebelletje met je gedachten. Ik luister graag naar jou.” Het blijft stil.
“Kan je mij doorbreken, die wriemelende heen-en weergaande gedachten die me bang maken doen stoppen, voor eventjes. In mijn hoofd zitten duizenden vragen waar ik geen antwoord op weet. Kan een mens op latere leeftijd nog veranderen in zijn levenswijze? Als je bij iedere stap vooruit achterom kijkt om te zien of je het wel goed doet.” Je twijfelt zoals altijd.
Ik drentel een klein beetje verder, stapvoets, ga terug wat achteruit en blijf staan. Ik zwijg, luister je naar mij?
de beeldenplukker 